Mag het ook grijs zijn?

Als je deze dagen iets wil lezen kan je de polariserende berichtgeving over 'onze' huidige Belgische situatie niet omzeilen. Je kan je er niet voor afsluiten en als je vandaag iets wil schrijven is het moeilijk om de verhitte situatie naast je neer te leggen. 

Ik ben van nature geen schreeuwer, geen tafelspringer, geen staker en ik koester geen politieke ambities. Maar ik ben wel een bewuste burger en ik heb een mening en die deel ik graag.

Mijn mening, mijn visie is niet zwart of wit. Ik vind het allemaal heel verwarrend. Ik voel een beetje voor de ene en een beetje voor de andere. Niet omdat ik niet durf kiezen, wel omdat ik niet kan kiezen. Omdat zoveel mensen, visies, naar mijn mening 'te kort door de bocht' gaan. 

Niet zwart, niet wit (niet geel en niet rood in dit geval). In't kort, wat ik wel en niet begrijp: 

Ik begrijp niet dat een regering de werkingsmiddelen van het onderwijs zo durft terugschroeven. Nu al kampen (te) veel leerkrachten met burnouts en ons onderwijs is dringend aan herziening en verjonging toe. Talentgericht onderwijs, opleiden naar 21st century skills, het in voege brengen van het M-decreet, verjonging van het lerarenkorps, het aantrekkelijker maken van het beroep. Een berg uitdagingen en daar is geld voor nodig. 'Education is the most powerful weapon to change the world' zei Nelson Mandela ooit. Onze kinderen verdienen innovatief, talentgericht en uitdagend onderwijs. En daar hebben we middelen voor nodig.

Wat begrijp ik dan weer wel? Dat we langer zullen moeten werken. Dat sommige zaken duurder zullen worden, dat een indexsprong en lastenverlaging op arbeid nodig zijn om concurrentieel te zijn. Dat we niet blind kunnen zijn voor economische noden. 

Wat begrijp ik dan weer niet? Dat vakbonden havens sluiten en werkwilligen toegang ontzeggen tot hun werk. De manier van 'protesteren', van actie voeren, van NEE zeggen die kunnen er bij een welopgevoed meisje moeilijk in. Ook de ongenuanceerde berichtgeving (van beide kanten!), het spierballengerol en de stoere macho-taal storen me mateloos. 

Het gaat om machtsvertoon, om wie het langst en hardst roept. Terwijl het zou moeten gaan over oplossingen. De best mogelijke oplossingen voor zoveel mogelijk mensen.

Kan het niet anders? Ik vraag me af waarom hard tegen hard de enige optie lijkt en waarom gesprekken niet 'normaal' gevoerd kunnen worden. Van mens tot mens, met aandacht voor beweegredenen en noden van elkeen. Wat mildheid en respect (van en voor beide kampen) lijkt me een mooie wens deze periode. Ik wens het ons landje toe. Noem het cheesy en naïef, dromen mag. 

Ontzenuwen doe je zo

Net op de valreep, voor de start van de boekenbeurs rolt de tweede druk van de pers. Tweede druk van 'Presenteren met impact' geschreven door de creatieve duizendpoot Geert Van den Eijnden en door mezelf. 

Wat vinden jullie in het boek? 10 tips om doodsaaie presentaties de wereld uit te helpen! Onze oproep: lees het boek en help 'death by powerpoint' de wereld uit. 

Naast de 10 tips, een digitale speeltuin, vol Powerpoint challengers. Indrukwekkende tools om mee te spelen en je publiek wakker te houden. 

Een tip van de sluier oplichten, of een tip prijsgeven? Hier gaan we... 

Ontzenuwen doe je zo:

“Release the stress.

You were never in control anyway.”

(Steve Maraboli) 

Spreekangst, iedereen heeft er last van. Uit onderzoek met 2.500 geïnterviewden blijkt dat presenteren het ergste is wat hen kan overkomen. Erger dan een aangeschoten bal tegen je oor bij min 6 °C? Veel mensen vergeten bijvoorbeeld niet snel hun eerste presentatie.

Knoop dit in je oren. Zolang de spanning beheersbaar blijft, is er niets aan de hand. Integen- deel, spanning werkt positief. Het geeft je een gezonde blos, meer zuurstof en het verhoogt je focus. Pep jezelf op en vloek maar eens: ‘Mij gaan ze hier niet hebben.’ 

‘Denk niet aan het badpak van Borat’

Laat je zenuwen toe. Vaak vergroten we dingen in een poging ze te negeren of te verdrin- gen. We maken ons zorgen om het feit dat we angst hebben en zo wordt die angst alleen maar groter EN GROTER.
Doe even volgende oefening: ‘Denk de volgende 3 minuten niet aan het badpak van Borat’. 
Hoeveel keer heb je de afgelopen 3 minuten toch dit badpak voor je ogen zien verschijnen? Jij, meerwaardezoeker, jij.
De negatieve gedachten en gevoelens die je wil vermijden, blijven misschien even weg, maar komen daarna groter dan ooit terug. Hoe meer je ze verdringt, hoe meer ruimte en energie die gedachten vragen. Staak dus het gevecht met je spreekangst. Omarm je zenuwen en zie ze als een bondgenoot.

Accepteer je zenuwen

Speel Sherlock en ga op onderzoek in lijf en hoofd. Wat voel je precies? Wat gebeurt er met je hart, met je ademhaling, met je benen, hoe voelt je keel? Voel het, zonder er boos om te worden. Het zijn namelijk allemaal normale verschijnselen die erbij horen. Ook de ervaren spreker of muzikant ervaart ze nog.

Bestudeer je eigen gedachten. Welke overtuigingen en angsten maken dat je hart sneller slaat? Welke doemscenario’s tracht je te verdringen? ‘Het publiek zal opstaan en de zaak verlaten tijdens mijn presentatie’ of ‘Ik zal een black-out krijgen en zwetend het spreek- gedeelte verlaten’ of ‘ Ik zal met mijn Louboutinschoenen (in Kaat’s dreams) van de trap vallen’, ... .

Praat over deze belemmerende gedachten, dat werkt bevrijdend. Door je angsten van dichtbij te bekijken en te onderzoeken lossen ze vaak (gedeeltelijk) op. Bedenk dat deze angsten ver van de werkelijkheid staan. Vervang ze door helpende gedachten. Spin ze naar het positieve voordeel: “Ik ga hier keihard mijn best doen. Een leuke presentatie geven én er - verdorie - van genieten.” 

Veel succes ermee en niet vergeten! GENIET ERVAN!! (ook van op je bek gaan!)
Meer weten? Bestel ons boek: 'presenteren met impact' door Geert Van den Eijnden en Kaat Jansen uitgegeven bij ACCO! 

Dream big

Daarnet zat ik met enkele getalenteerde en intelligente vrienden op een zonnig terras. Een leuke afsluiter van het weekend. Na enkele Duvels en een frietje brak het filosofische gesprek aan. Het deel waar ik steeds naar uitkijk! Ondanks alle bijwerkingen van de Duvels, kwamen we tot heldere conclusies. Het werd duidelijk dat we veel geleerd hebben de afgelopen 30 jaar (zo voel ik me nog), maar met veel vragen blijven zitten.

We hebben niet geleerd ons leven in handen te nemen. We hebben niet geleerd om fouten te maken. We hebben niet geleerd om onze talenten te ontdekken en ons leven zelf vorm te geven. We hebben niet geleerd om onze dromen na te jagen en we hebben niet geleerd onze comfortzone te verlaten. In tegendeel. We hebben geleerd om braaf te zijn, om te luisteren en te volgen. We hebben geleerd om niet te veel te willen. We zijn opgeleid en opgevoed om een veilig en 'comfortabel' leven te leiden. En dat hebben we, maar niet iedereen is er blij mee...

Meer en meer jonge mensen worstelen met 'het dertigersdilemma' en ze stellen zich de vraag: 'is dit het nu?'.  Ze vragen zich af wat ze willen, ze voelen zich niet goed bij hun comfortabel en veilig leven en willen 'meer'.

Steve Jobs zei: 'the age of average is over'. Onze wereld heeft nood aan meer fantasie, creativiteit en drive. EN aan grote dromen. Want grote dromen, zijn de olie voor grootse dingen.

Wij hebben geleerd om klein te denken. En daarom moeten wij, wij leerkrachten, het verschil maken voor deze generatie. We moeten ons daarvoor focussen op de 21st century skills. Geen kennisoverdracht, maar creativiteit en probleemoplossende vaardigheden, kritisch denken en ondernemerschap. We moeten in ons onderwijs (en onze opvoeding) jongeren nieuwsgierig houden en motiveren om blijvend te leren. Communicatie en samenwerking zijn essentiële vaardigheden in deze wereld. We moeten hen leren om van 1 en 1, 3 te maken. We moeten ze leren ondernemen, we moeten ze leren om te durven. Durven dromen en fouten durven maken.

Jongeren moeten leren dromen, groot dromen. Want 'only big dreams have the power to move men's souls'. We moeten samen met hen geloven, we moeten ze kansen geven, zodat ze dromen kunnen waarmaken. En zo vermijden we uitgebluste 30'ers...

Some say I dream too big, I say they think too small

Over mensen in hokjes

Vandaag kwam op mijn Facebook feed een bericht voorbij over Jelle Leemans (Jelle is de broer van een vriendin en al bijna een jaar vermist). De onzekerheid, het gemis, het plotse verdwijnen, de raadsels en geen afscheid kunnen nemen. Het is ondraaglijk voor zijn familie (zie ook de reportage eerder deze week waarin de ouders van Jelle getuigen).

Omdat mijn aandacht meteen getrokken werd en mijn hart sneller begon te slaan (eindelijk nieuws?) las ik verder. In het bericht (op deStandaard.be) stond dat het mogelijk over een uit de hand gelopen drugsdeal gaat. Meteen regende het op diezelfde Facebookpagina oordelen over Jelle en zijn omgeving. Plots was hij alleen nog maar een drugsdealer. Hij werd door sommigen razendsnel in een hokje geplaatst, een hokje vol 'slechte mensen'. Plots geen lieve broer meer, geen grapjas, geen enthousiaste ondernemer,  geen lachende Jelle, ... alleen nog 'drugsdealer'.

Natuurlijk was dat geen goed idee van Jelle (als het zo was) en we hoeven dat gedrag en drugs niet goed te keuren. Maar door 'foute daden' wis je toch geen hele persoon uit? Een goed lief, een toffe, grappige broer, een lieve nonkel en een hulpvaardige zoon die heel erg gemist wordt. Dat én nog veel meer,  is Jelle voor zijn familie en vrienden.

Ik reageerde (té) snel, emotioneel en impulsief op de uitlatingen en ik liet volgend antwoord achter op de facebookpagina :' Ik vind het erg en pijnlijk hoe sommigen van jullie zo snel oordelen. Alsof Jelle daardoor een ' foute gast' was. Dat sommigen Jelle en zoveel anderen graag in hokjes plaatsen. Dat is echter geen weerspiegeling van de realiteit. Het is wel gemakkelijk omdat de wereld zo voorspelbaar lijkt! Tracht niet te oordelen, of deze zo niet op sociale media te verspreiden en Jelle zo te ' demoniseren' zijn vrienden en familie lezen mee en hij was veel meer dan een drugsdealer...'  

De antwoorden die ik daarop kreeg waren shockerend: 'ik werd een jong, naïef en dom schaap genoemd'. Ik ben er nog steeds niet goed van. De grond onder mijn voeten zakte weg. Niet omdat men mij zo omschrijft, wel omdat de boodschap die ik wilde uitdragen geen effect had. Daarom dat ik dit nu deel en ik hoop dat hierdoor minstens één iemand iets minder snel mensen in een hokje zal steken.

Een verwant hokje, namelijk dat van 'de drugsverslaafde'. Op 11 September volgt er een uitspraak in het proces over Jonathan Jacob.  In Knack werd het mooi verwoord door Jan Nolf: hij is niet alleen drugsverslaafde, maar ook een mens, een zoon en een schilder met een passie voor paarden.

Nog een oordeel dat ik vandaag hoorde. In de zoo (naast de speeltuin) hoorde ik ouders praten over het overleden kindje in Deurne (een dodehoekongeval). 'En dat dat kind op zijn 6 jaar daar alleen mocht fietsen' 'Da mag de mijne niet zenne' 'Da snappe'k ni' ... 
Wie zijn we toch om die uitspraken te doen? Zou het ongeluk niet gebeurd zijn als het kind 7 of 8 was? Maakt die beslissing om samen met papa naar huis te fietsen onverantwoordelijke ouders van hen? Die ouders deden waarschijnlijk alles voor hun kind en verloren hun meest kostbare bezit misschien in een poging om de best mogelijke ouder te zijn. Elke ochtend vraagt mijn zoontje van 5 om met de fiets naar school te gaan, ik zeg voorlopig nee, maar vanaf wanneer is JA zeggen gepast volgens onze snel oordelende jury?

En terwijl ik kwaad werd van alles wat ik hoorde en las (de pest van Iphones in de speeltuin) keek ik weer naar Tuur, glimlachend. Ik probeerde me te focussen op mijn geluk, dat daar vrolijk rondliep. En dan zag ik dat de speeltuin waarin hij zo enthousiast speelde, bestemd is voor kinderen vanaf 6 jaar. Tuur is 5 en een goede klimmer. Ben ik nu ook onverantwoordelijk? De kinderen van de oordelende ouders (duidelijk jonger dan 6) spelen ook in de speeltuin. In welk hokje horen we samen thuis? Onverantwoordelijke ouders? Slechte ouders?

Zo lang er niets erg gebeurt hoeven we gelukkig niet te vrezen voor een hokje. Die duidelijke hokjes helpen ons om het leven te vereenvoudigen. Om de wereld te vatten en voorspelbaar te maken. Ze helpen om onze angsten te onderdrukken, want door Jelle in het hokje drugdealer te plaatsen, lijkt het veel verder van ons bed. Het zou ons niet kunnen overkomen, want wij zijn goed en hij is slecht.

Maar die hokjes bieden geen weerspiegeling van de realiteit. De wereld is gewoon niet zo simpel. Hij is complex en verdomd moeilijk soms. Mensen zijn niet goed OF slecht. Ze doen soms goed en soms slecht. En soms nemen goede mensen foute beslissingen. Soms slaan ze een verkeerde weg in of lopen ze verloren. En soms, in een fractie van een seconde, zeggen ze ja voor een lach die goud waard is, of ja voor centen of voor dromen. Soms maken ze verkeerde keuzes, haven't we all?

Jammer genoeg krijgen sommigen de kans niet om die 'foutjes' weer recht te zetten of om hun verhaal helemaal af te maken.

adding value @ work

Het is ook op Thomas More niet altijd rozengeur en maneschijn. Frustraties en problemen vragen om een oplossing en de wereldverbeteraar in mij probeert het om te zetten in iets positiefs, een charter deze keer.  

De mosterd haalde ik in een opleiding Aandachts- en Actiemanagement. Hoewel ik vorige week overliep van goesting om aan het werk te gaan, realiseerde ik me vrijdag dat ik nog niet bijster veel gerealiseerd had in die eerste week. De to-do lijst werd alleen maar langer en ik kwam niet aan de dingen toe die ik echt wilde doen. En dan kreeg ik de vraag: 'wat deed je dan wel?' 

Stilte______ en dan aarzelend 'mailen', 'overleggen' en uiteraard zijn de 'hoe was je vakantie-praatjes?' ook ten dele verantwoordelijk (eerlijkheid voor alles). Stel u voor: 40 vrouwen op een open landschapsbureau, of erger nog: 40 vrouwelijke psychologen bij elkaar... Gezellig wel daar bij ons, op het vijfde. 

De frustratie van vandaag is de overvolle mailbox die ik moeilijk onder controle krijg. Mails beantwoorden lijkt wel eens op dweilen met de kraan open. Het verwerken van mijn mails berooft me van energie en de inkomende mails leiden me af van andere taken. 

De gemiddelde werknemer is 13 uur per week bezig met mails lezen en beantwoorden? A big fat waste of time, want daardoor komen we niet toe aan 'echt werken'. 

Ik wil meer tijd om aan de belangrijke projecten te werken en minder tijd (en energie) verliezen en daarom zou ik graag een e-mailcharter opzetten. Ik moet mijn collega's nog overtuigen, ik begin alvast met mijn volgers.

Het charter 'Less is more' met 5 simpele aandachtspunten: 

• Stel jezelf steeds de vraag: is email de beste methode of zijn er betere alternatieven? (bellen, langslopen, wachten op het geplande overleg, ...)

• Zet een duidelijk onderwerp in je mail, zodat de ontvanger meteen weet waarover het gaat.

• Zorg voor een duidelijke opbouw van je mail. Kom snel tot de essentie en gebruik korte, kernachtige zinnen en opsommingen (geen brieven en geen discussies via mail). Maak duidelijk welke actie je verwacht van wie en tegen wanneer.

• Ga zorgvuldig om met vergaderverzoeken. Geen mails, maar een uitnodiging met bijlage en de agenda in de uitnodiging.

• Imponeren en informeren door CC's te gebruiken is uit den boze. Minimaliseer de CC's en zeker de BCC's. Als je denkt dat dat nodig is, is je werkplek misschien niet de juiste plaats voor jou. 

Ik ga de uitdaging aan, en ik voeg er nog aan toe dat ik vanaf vandaag mijn mailbox slechts 1 à 2 keer zal checken per dag. Weg met de afleiding, welkom aan 'de focus'. 

Een allerlaatste tip: plaats dit bij je handtekening onderaan je mail... Ik hoop dat je zo ook anderen kan overtuigen om mee te doen (en daar worden wereldverbeteraars blij van). 

Did you know the average person spends 13 hours a week just reading and processing email? I’m trying to reduce my personal ‘mail-time’ and adding value @ my work. That’s why I would like to ask you gently to think twice before sending an e-mail.

 

Over knagende ratten in je hoofd

2 dagen terug in het werkritme en hoewel de goesting in het nieuwe schooljaar er nog steeds is, is er ook al een probleem. Wakker worden om 5 uur met knagende ratten in je hoofd. Zo noemt Paul Loomans ze en het klonk voor mij heel herkenbaar. 

Die ratten die langzaam aan je knagen, die je probeert weg te duwen. Je negeert ze, maar op vervelende momenten komen ze bovendrijven, ontnemen ze je slaap en concentratie. Die dingen die al lang op je to-do list staan (een lijstje dat alleen bestaat in je hoofd), maar die je uitstelt en negeert om verschillende redenen. Omdat je niet weet hoe je eraan moet beginnen, omdat het een zware berg lijkt om te beklimmen, omdat je het niet alleen wil doen, ... Heb je ze ook? 

Wel mijn ratten hebben 6 weken heerlijk geslapen. Ze zijn er al lang, maar ze kwamen even niet boven, omdat ik echt ontspannen was. Nu er weer spanning is; deadlines, nieuwe projecten (die naast opwinding ook wel wat onzekerheid met zich meebrengen) en een druk schema, vinden die ratten ook weer hun weg.

Het goede nieuws van vandaag: ik heb ze aangepakt, deze morgen in ons bed. En ik voel me al een heel stuk beter. Ik reken dus op een langere nacht morgen. 

Mijn recept om van de ratten af te geraken, of toch van hun geknaag? 
1. Een geweldig lief dat helpt om de ratten bespreekbaar te maken. Door ze alleen in je hoofd te laten en weg te duwen, worden ze groter en zoeken ze om 5 uur 's morgens hun weg naar je bewustzijn. Dus praat erover, dan knagen ze minder. 
2. Benoem de ratten en bekijk ze van dichterbij in plaats van ze weg te duwen. Geef ze wat aandacht. Kijk wat je tegenhoudt om ze aan te pakken en wat je nodig hebt. Wat moet ik met deze rat doen? Hoe en wanneer zou ik ze kunnen aanpakken? Door ernaar te kijken worden ze kleiner. Ze lijken niet meer onoverkomelijk. 
3. Pak ze rustig aan, op het moment dat past. Dat hoeft niet allemaal vandaag of morgen. 
4. Als je het nu nog niet kan aanpakken, als je er nog niet klaar voor bent, blijf er dan over praten. Duw ze niet weg of negeer ze niet. Zo worden ze alleen groter EN GROTER EN GROTER ... 

(Inspiratie boek: Paul Loomans - Tijdsurfen)

Een beetje glans na de vakantie

De zon heeft het opgegeven, de zomer is uit het land en mijn vakantie is voorbij. Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Gedaan met uitslapen, rondhangen, terrasjes en zomerse kleedjes.

Ja dat doet pijn, gelukkig maar een beetje in mijn geval.  Naast afscheid nemen, is het vooral vol verwachting uitkijken naar dit nieuwe jaar. Naar nieuwe projecten en uitdagingen en een blij weerzien met mijn collega's.

Hoe voelt het einde van jouw verlof? Krijg je een knoop in je maag en slaap je slecht als je eerste werkdag er weer aankomt? Zou je willen dat die vakantie eeuwig blijft duren?

Dan heb ik één advies voor jou: 'stop ermee en ga doen wat je graag doet!' We werken ongeveer 2000 uur per jaar en we zien onze collega's meer dan onze partner. Dat is tijd die je moet besteden aan dingen die je graag doet.

Gemakkelijk gezegd, hoor ik je al denken. Denk even met me mee. Zou jouw leven niet veel fijner zijn als je iets zou doen dat je echt graag doet? Zou het niet leuk zijn om iets te doen wat je echt goed kan? Zou het niet tof zijn om je dromen na te jagen? Zou de wereld niet meteen een beetje mooier zijn als meer mensen hun dromen realiseren en talenten benutten?

We blijven vaak hangen in onze gouden kooi. We zijn bang om het vertrouwde te verlaten (ook al zijn we er niet graag). We verliezen geleidelijk onze glans in die kooi. We weten niet meer hoe we moeten vliegen en de wereld kunnen verkennen. We ergeren ons aan de muren rondom ons en we vergeten wat we kunnen. We worden grijs en we leven van vakantie naar vakantie. We zetten ons leven op een laag pitje en wachten tot de deuren opengezet worden.

Sla je vleugels uit en vlieg! Er is altijd wel een plaats om weer te landen.
Durf je comfortzone te verlaten, want daar begint het echte leven. Hier een filmpje ter inspiratie.

Money, money, money, Always sunny, In the rich man's world.

Vroeger, in mijn jonge jaren, wilde ik veel centen verdienen. Een carrière binnen een multinational of door het leven gaan als Senior Consultant, met de daarbij horende loonbrief, het maakte mij blij.  Of nee, ik dacht dat het me blij zou maken.  Ik droom(de) wel eens over veel geld en wat ik ermee zou doen. Geld maakt niet gelukkig zeiden ze, maar ik dacht dat het toch heel wat zou helpen.

Met de jaren komt het verstand. En ik besef dat ik de impact van geld op geluk steeds overschat heb. Geld maakt mij niet gelukkig. En ja hier komt het cliché van de week, de meest waardevolle dingen in het leven, zijn geen dingen. Familie, vrienden, tijd, een lach, plezier, liefde, een kus en een knuffel, seks, (vul zelf verder aan).

Geld doet vreemde dingen met mensen en gelukkig kan je niet alles kopen met geld. Hoe zou het zijn om nooit te moeten uitkijken naar die grotere aankoop? Om nooit te moeten sparen? Om steeds uit alles te kunnen kiezen? Om echt altijd aan je wensen toe te (kunnen) geven? Keuzestress…. Mij lijkt het als heel wat vreugde en vrijheid opgeven. Ik was vorige week erg blij met mijn dure aankoop van het jaar (ja ik ben ook tot de Mac wereld toegetreden, na lang sparen, hoeraaaa).

Wat maakte jou de afgelopen weken gelukkig? … Mijn antwoord: een boswandeling met zoon en lief (gratis),  Dot en Vie op bezoek (onze kleine helden) (gratis), knuffelen met zoonlief (gratis). Een boek lezen op mijn terras met een frisse gemberthee (gratis), een avond met een vriendin hangen in de zetel (gratis),  en de aankoop van mijn nieuwe laptop (= het plezier van de communiekant die eindelijk een grote fiets krijgt).  You can’t buy happiness denk ik.

Of toch? Uit onderzoek blijkt dat geld gelukkig kan maken, als je het kan uitgeven aan anderen. Dat weet ook Bill Gates.

Don’t get me wrong. Het niet kunnen vervullen van basisbehoeften omwille van geldgebrek, maakt zeker ongelukkig, maar teveel geld kan stinken.

Aan alle bazen

Het is vakantie, hoera, hoera, hoeraaaa! Rusten, spelen en feesten zijn van essentieel belang voor onze (mentale) gezondheid EN voor onze productiviteit. De boog kan niet altijd gespannen staan, nietwaar? Dus een warme (ja dat is gepast vandaag) oproep om te genieten van rust, tijd, zon, feest en van de mensen rondom je.

Hoewel ik zelf ten volle geniet van een deugddoende vakantie, moet ik nog even iets kwijt aan alle bazen. Recent voerde ik een aantal gesprekken met vrienden over 'het werk' en dan gaat het vaak over 'de baas'. Herkenbaar? Veel geklaag over bazen in mijn omgeving... En daar wil ik graag iets aan doen.

De missie van vandaag: een paar tips voor alle bazen. Tips om de sfeer erin te houden na de vakantie, om de productiviteit te doen boomen en voor meer plezier op de werkvloer! Het is een mooie tijd voor goede voornemens.

Veel leidinggevenden blijven steken in leiderschap van de vorige eeuw. Veel managementcursussen zijn nog gebaseerd op deze versie van leidinggeven. Veranderende omgevingen en organisaties brengen echter andere noden aan leiderschap met zich mee. De 'oude' leidinggevende controleert, stuurt,  commandeert,  evalueert, beslist, delegeert en heeft alle antwoorden.

De nieuwe leider is anders. Die laat zich drijven door waarden, is inspirerend en coachend. Hij is kwetsbaar en authentiek. Hij durft zijn ego opzij schuiven en doet aan zelfreflectie. Het vergt moed om je kwetsbaar te tonen. We hebben geen nood aan supermannen (en vrouwen!!), want die bestaan niet (hier bespaar ik u - met moeite - een flauw grapje). De leider moet niet alle taken van zijn personeel kunnen uitvoeren. De beste voetballer wordt niet noodzakelijk een goede trainer. De nieuwe leider behoudt het overzicht en zorgt ervoor dat de neuzen in dezelfde richting wijzen, hij zorgt voor verbinding en samenwerking. Hij inspireert en stimuleert. 'Leading by example' is het motto van deze nieuwe leider. 

Naast deze mooie eigenschappen van 'de nieuwe leider' heb ik 3 tips in de aanbieding vandaag. Drie kado's die een werkgever kan geven en in ruil krijgt hij gemotiveerde en blije werknemers (wat wil je nog meer?). 

1. Vrijheid/autonomie : Vertrouw je personeel, geef hen vrijheid en verantwoordelijkheid wanneer het kan. Kijk naar resultaten, niet naar de werkuren of de manier van werken. Loslaten is de (moeilijke) boodschap. 'De controlerende baas' staat bovenaan de lijst van bazenfrustraties. Als mensen vertrouwen krijgen, willen ze dat niet beschamen. Werknemers willen tonen dat ze het vertrouwen waard zijn. Geef ze die kans.

2. Meesterschap : Zorg ervoor dat mensen kunnen uitblinken en kunnen tonen wat ze kunnen. Laat hen doen waar ze goed in zijn, laat ze werken met hun talenten. Geef je personeel de kans om te groeien, om nieuwe dingen te leren. Het geeft voldoening om jezelf te verbeteren, een boost voor je zelfvertrouwen en je ervaart een groter 'geluksgevoel'. Mensen streven naar ontplooiing en zelfontwikkeling, geef ze die kans.

3. Zinvol doel : Zorg dat je personeel weet wat het doel en het nut van hun job is. Laat hen zien hoe ze deel uitmaken van een groter geheel. Mensen willen weten dat hun werk zinvol is, dat het betekenis heeft en een groter, interessant en waardevol doel dient. Zorg dat ze geloven in het doel, in het project, in de waarden of in de missie en de visie van je organisatie.

 

Aan alle bazen: succes gegarandeerd.  Bekijk dit als ik je nog niet overtuigd heb of als je meer wil weten. Veel plezier en een mooie vakantie aan alle bazen en werknemers! 

Inspiratie: Drive van Daniel Pink