Als je deze dagen iets wil lezen kan je de polariserende berichtgeving over 'onze' huidige Belgische situatie niet omzeilen. Je kan je er niet voor afsluiten en als je vandaag iets wil schrijven is het moeilijk om de verhitte situatie naast je neer te leggen.
Ik ben van nature geen schreeuwer, geen tafelspringer, geen staker en ik koester geen politieke ambities. Maar ik ben wel een bewuste burger en ik heb een mening en die deel ik graag.
Mijn mening, mijn visie is niet zwart of wit. Ik vind het allemaal heel verwarrend. Ik voel een beetje voor de ene en een beetje voor de andere. Niet omdat ik niet durf kiezen, wel omdat ik niet kan kiezen. Omdat zoveel mensen, visies, naar mijn mening 'te kort door de bocht' gaan.
Niet zwart, niet wit (niet geel en niet rood in dit geval). In't kort, wat ik wel en niet begrijp:
Ik begrijp niet dat een regering de werkingsmiddelen van het onderwijs zo durft terugschroeven. Nu al kampen (te) veel leerkrachten met burnouts en ons onderwijs is dringend aan herziening en verjonging toe. Talentgericht onderwijs, opleiden naar 21st century skills, het in voege brengen van het M-decreet, verjonging van het lerarenkorps, het aantrekkelijker maken van het beroep. Een berg uitdagingen en daar is geld voor nodig. 'Education is the most powerful weapon to change the world' zei Nelson Mandela ooit. Onze kinderen verdienen innovatief, talentgericht en uitdagend onderwijs. En daar hebben we middelen voor nodig.
Wat begrijp ik dan weer wel? Dat we langer zullen moeten werken. Dat sommige zaken duurder zullen worden, dat een indexsprong en lastenverlaging op arbeid nodig zijn om concurrentieel te zijn. Dat we niet blind kunnen zijn voor economische noden.
Wat begrijp ik dan weer niet? Dat vakbonden havens sluiten en werkwilligen toegang ontzeggen tot hun werk. De manier van 'protesteren', van actie voeren, van NEE zeggen die kunnen er bij een welopgevoed meisje moeilijk in. Ook de ongenuanceerde berichtgeving (van beide kanten!), het spierballengerol en de stoere macho-taal storen me mateloos.
Het gaat om machtsvertoon, om wie het langst en hardst roept. Terwijl het zou moeten gaan over oplossingen. De best mogelijke oplossingen voor zoveel mogelijk mensen.
Kan het niet anders? Ik vraag me af waarom hard tegen hard de enige optie lijkt en waarom gesprekken niet 'normaal' gevoerd kunnen worden. Van mens tot mens, met aandacht voor beweegredenen en noden van elkeen. Wat mildheid en respect (van en voor beide kampen) lijkt me een mooie wens deze periode. Ik wens het ons landje toe. Noem het cheesy en naïef, dromen mag.
