Voltijds mama en maar halftijds kunnen doen wat een mama hoort te doen is verdorie moeilijk. Het is een oefening in loslaten en wel één van de moeilijkste categorie. Je doet het niet vanzelf en je leert het niet. Er was geen opwarming, geen voorbereiding. Het went ook niet.
Niet weten of zijn knuffel mee gaat slapen, niet weten hoe het avondritueel daar verloopt, die andere week. Niet weten of hij goed geneest. Niet zien en horen hoe hij lacht, niet kunnen troosten als hij valt. Niet weten hoe zijn eerste schooldag was en niet weten of hij de juiste preek kreeg na zijn eerste vechtpartij. Hoe ziet zijn bed, zijn kamer en de rest van het huis eruit? Is het warm en gezellig? Hoe is de nieuwe vriendin? Is ze lief voor hem? Vragen die door mijn hoofd spoken, maar waar geen antwoord op komt.
Als ik hem weer los moet laten doe ik dat in de beste omstandigheden. Een lekker avondmaal, fris gewassen, tanden extra lang gepoetst. Zo kan hij er even tegen als dat nodig zou zijn denk ik dan.
Liefst zou ik hem in een doos steken, ik zou er in grote letters BREEKBAAR op schrijven zodat iedereen weet dat ze voorzichtig moeten zijn. Hij is gevoelig wil ik zeggen, zo van die grote mond en dat klein hartje. Ik ken ze nog niet de vrouw die de andere week de 'mama-rol' opneemt. Ik vertrouw ze wel. Ik moet ook wel. Loslaten, ik kan het wel, maar het is een vermoeiende rit.
Of ik zou hem in bubbeltjesplastiek willen inpakken. Zo heeft hij een leuk tijdverdrijf, wij doen dat graag bubbeltjes plat knijpen. En het geeft hem ook een zachte beschermlaag. Een laagje dat kan dienen als surrogaatmama. Een laagje zachtheid.
En als ik hem weer terugkrijg wil ik genieten. Heel hard genieten en zo kan ik fijne momenten wel eens doodgenieten. Ik wil ze op mijn netvlies branden, ik wil zijn heerlijke lach onthouden. Ik wil zijn geur, zijn kleur, zijn toon vasthouden. Het in een potje steken om af en toe eens open te doen en zo een reis in de tijd te maken.
Doodgenieten is een beetje als zand vastknijpen, hoe harder je knijpt, hoe meer er door je vingers glipt. Maar ik oefen en train. Ik probeer in het hier en nu te blijven, want bij de gedachte dat hij weer weggaat knijp ik soms te hard. Nu kijk ik uit naar onze vakantie samen, genieten in het hier en nu, maar niet doodgenieten. Denken aan vandaag en niet aan morgen.
