Daar gaat hij ...

Daar gaat hij ... Het klinkt als de mannelijke versie van een Clouseau lied.  Ik voelde me ook zoals de ondertoon van dat liedje (daar gaat ze): een beetje nostalgisch, trots (ik dank de Heer voor dit mooie exemplaar) en ook een beetje bang.

Vandaag staat in het teken van loslaten en vertrouwen hebben. Het ontwikkelingsproces van je kind aan anderen toevertrouwen. Hopen dat de nieuwe juf hem goesting kan geven. Want goesting daar draait het allemaal om.  Het gaat niet over maaltafels of om schoonschrift, maar om goesting om te leren en te ontdekken. Hij ging deze morgen binnen met veel goesting en ik hoop dat de juf erin slaagt om die goesting te versterken. Als ze daarin slaagt, krijgt ze in juni de grootste doos mercikes die ik kan vinden. Al de rest (rekenenen, lezen, schrijven, turnen en geschiedenis) volgt wel.

Toen ik de schoolpoort achter me dichttrok realiseerde ik me de schoonheid en de impact van onze job. Hoewel mijn doelgroep wat ouder is, heb ik ook een fantastische job in het onderwijs. Het is een schone job, de schoonste job en verdorie we hebben zoveel macht. Wij, leraren, hebben zoveel macht. We kunnen dingen veranderen. We kunnen de wereld een beetje beter maken. We kunnen de blik van onze leerlingen verruimen. We kunnen ze  goesting geven. We kunnen inspireren.  

We hebben zoveel macht, we kunnen zoveel bijdragen EN we kunnen het ook helemaal verkloten. Net daarom is loslaten soms wat moeilijk. Wat als hij binnenkort niet meer naar school wil gaan? Wat als lezen een opgave wordt? Wat als leren saai wordt? Wat als het vooral moeten en niet meer mogen wordt? Wat dan? 

Op jobat vind je vandaag nog de vacature voor leerkracht terug. De eerste zin gaat als volgt: Als leerkracht draag je kennis en bekwaamheid over aan leerlingen. 
Ja natuurlijk moeten we ook kennis overdragen aan onze leerlingen, studenten. NATUURLIJK kunnen ze het plezier van boeken niet ontdekken als ze niet kunnen lezen. Maar verdorie (!) ze moeten vooral goesting krijgen om te verdwalen in die boeken. Goesting om nieuwe werelden te ontdekken, om te dromen van een beetje meer Mathilde in zichzelf, om te fantaseren over ronddolen in een chocoladefabriek (ja ik was een Roald Dahl fan). Als ze willen lezen, zullen ze leren lezen, want waar een wil is, is een weg. 

Ik zou met veel plezier die vacaturetekst herschrijven en van die eerste zin het volgende maken: Als leerkracht straal je goesting uit, deel je passie en begeleid je leerlingen... Want daar gaat het verdorie om (en nu stop ik met vloeken), daarmee maak je het verschil. Niet met de kennis die je hebt.

Ik wens aan alle leerlingen een juf of meester met goesting en aan alle ouders het vermogen om los te laten. 

PS: Vanavond kan hij zijn eerste woordje 'IK' lezen vertrouwde de directeur ons toe. Geweldig toch? 

40 dagen zonder gezaag

40 dagen zonder vlees? Moeilijk! 40 dagen minder vlees, ja graag! Inspiratie voor een ander ambitieus plan. 40 dagen zonder klagen, doe je mee? 

We houden van klagen en zeuren. Door te zagen probeer je een gevoel van controle te ontwikkelen en je probeert gehoord te worden. Ja het is wel eens leuk een middag klagen in de refter, maar wat win je ermee?  Door het klagen en het beluisteren van anderen wordt je hoofd vervuild met negatieve gedachten. Die gedachten kunnen je 'overspoelen'.  En je gesprekspartner kan verveeld geraken (ZZZZZzzzzzzz). 

Mogen we ons hart niet meer luchten? Natuurlijk wel! Dat doet verdomme deugd en het moet kunnen. En onze gevoelens mogen er zijn, beter nog, moeten er zijn. Want laten we eerlijk zijn; life isn't always easy. 
We laten wel stoom af, maar pakken het probleem dat aan de basis van ons gezaag ligt vaak niet aan (stelt Maarten van Steenkiste in De Morgen). Aan de slag dus. 

Ik ga de mosterd graag halen bij de AA ... 

'give me grace to accept  the things that cannot be changed, courage to change the things which should be changed, and the wisdom to distinguish the one from the other.' 

We hebben ook veel redenen om te klagen, we willen immers dat alles perfect loopt. We stellen hoge verwachtingen aan het leven, aan onze partners, aan ons werk en aan onszelf. Daar kunnen de Boeddhisten een voorbeeld voor ons zijn. Minder verwachtingen stellen en meer in het hier en nu leven zorgt voor meer genot en minder teleurstelling (en dus ook minder gezaag). We worden gelukkiger van minder gezaag. Het leven is aan de positivo's 

5 Simpele tips 'to become a positivo' 

(succes gegarandeerd)

1. Omring je met positieve mensen (jep laat de energievreters los...)

2. Stel jezelf en anderen oplossingsgerichte vragen: Wat kunnen we eraan doen? Hoe gaan we dit oplossen? Wat zou kunnen helpen?

3. Wees dankbaar om wat er wel is. Stel jezelf de vraag, hebben we het echt zo slecht?

Mijn persoonlijke truc? Het 'dankbaarheidsspel'. Ook mijn zoon is grote fan van het 'blijspelletje' (de eigengemaakte kinderversie). Hoe het gaat? Eindig de dag met opnoemen van de zaken die je die dag blij gemaakt hebben.

Een voorbeeld uit het leven gegrepen? Ik ben dankbaar omdat ik deze morgen zalig gelopen heb in het park, ik ben dankbaar omdat de zon scheen en de vogels floten, ik ben dankbaar dat ik daar was met een goede vriendin, ik ben dankbaar voor de babbel die we hadden. Ik ben dankbaar voor het heerlijke bad daarna, voor de geur van Rituals Body Lotion, voor het inspirerende boek dat me vergezelde, voor de propere keuken (resultaat van een uurtje werk), dankbaar voor een leuke thé-date met een leuke vriendin, de gezellige bar die de ontdekking van de dag was en ik ben dankbaar voor de date met mijn lief vanavond... Ja er zijn slechtere dagen ;) toch lukt het elke dag om voor elke vinger iets op te noemen waarvoor ik dankbaar ben.

Een leuk, gelijkaardig initiatief is 365 days grateful (en met de titel van mijn blog in het achterhoofd is dit dus echt iets voor mij). Wie doet mee? Elke dag, 40 dagen lang (vanaf vandaag!) een foto van iets moois, iets leuks, iets fijn,  iets om dankbaar voor te zijn.

4. Accept the things you cannot change...

5. Als je gevoelig bent aan negatieve prikkels, probeer die dan te vermijden (ik kijk bijvoorbeeld minder naar het nieuws en weiger om de verslaggeving over die zotten van IS te volgen, het maakt me ziek en klagerig - and I cannot change it). 

En nog één extra in de aanbieding (tromgeroffel): verwacht wat minder (vooral van anderen)... (expectation is the root of all heartache zei Shakespeare ooit, die man was slim!) 

Oh ja, 40 dagen minder klagen is ook goed... Rome werd ook niet in één dag gebouwd weet je wel ;) Dat geeft mij ook het excuus om me (heel af en toe) te laten gaan... 

Mag het ook grijs zijn?

Als je deze dagen iets wil lezen kan je de polariserende berichtgeving over 'onze' huidige Belgische situatie niet omzeilen. Je kan je er niet voor afsluiten en als je vandaag iets wil schrijven is het moeilijk om de verhitte situatie naast je neer te leggen. 

Ik ben van nature geen schreeuwer, geen tafelspringer, geen staker en ik koester geen politieke ambities. Maar ik ben wel een bewuste burger en ik heb een mening en die deel ik graag.

Mijn mening, mijn visie is niet zwart of wit. Ik vind het allemaal heel verwarrend. Ik voel een beetje voor de ene en een beetje voor de andere. Niet omdat ik niet durf kiezen, wel omdat ik niet kan kiezen. Omdat zoveel mensen, visies, naar mijn mening 'te kort door de bocht' gaan. 

Niet zwart, niet wit (niet geel en niet rood in dit geval). In't kort, wat ik wel en niet begrijp: 

Ik begrijp niet dat een regering de werkingsmiddelen van het onderwijs zo durft terugschroeven. Nu al kampen (te) veel leerkrachten met burnouts en ons onderwijs is dringend aan herziening en verjonging toe. Talentgericht onderwijs, opleiden naar 21st century skills, het in voege brengen van het M-decreet, verjonging van het lerarenkorps, het aantrekkelijker maken van het beroep. Een berg uitdagingen en daar is geld voor nodig. 'Education is the most powerful weapon to change the world' zei Nelson Mandela ooit. Onze kinderen verdienen innovatief, talentgericht en uitdagend onderwijs. En daar hebben we middelen voor nodig.

Wat begrijp ik dan weer wel? Dat we langer zullen moeten werken. Dat sommige zaken duurder zullen worden, dat een indexsprong en lastenverlaging op arbeid nodig zijn om concurrentieel te zijn. Dat we niet blind kunnen zijn voor economische noden. 

Wat begrijp ik dan weer niet? Dat vakbonden havens sluiten en werkwilligen toegang ontzeggen tot hun werk. De manier van 'protesteren', van actie voeren, van NEE zeggen die kunnen er bij een welopgevoed meisje moeilijk in. Ook de ongenuanceerde berichtgeving (van beide kanten!), het spierballengerol en de stoere macho-taal storen me mateloos. 

Het gaat om machtsvertoon, om wie het langst en hardst roept. Terwijl het zou moeten gaan over oplossingen. De best mogelijke oplossingen voor zoveel mogelijk mensen.

Kan het niet anders? Ik vraag me af waarom hard tegen hard de enige optie lijkt en waarom gesprekken niet 'normaal' gevoerd kunnen worden. Van mens tot mens, met aandacht voor beweegredenen en noden van elkeen. Wat mildheid en respect (van en voor beide kampen) lijkt me een mooie wens deze periode. Ik wens het ons landje toe. Noem het cheesy en naïef, dromen mag.