40 dagen zonder gezaag

40 dagen zonder vlees? Moeilijk! 40 dagen minder vlees, ja graag! Inspiratie voor een ander ambitieus plan. 40 dagen zonder klagen, doe je mee? 

We houden van klagen en zeuren. Door te zagen probeer je een gevoel van controle te ontwikkelen en je probeert gehoord te worden. Ja het is wel eens leuk een middag klagen in de refter, maar wat win je ermee?  Door het klagen en het beluisteren van anderen wordt je hoofd vervuild met negatieve gedachten. Die gedachten kunnen je 'overspoelen'.  En je gesprekspartner kan verveeld geraken (ZZZZZzzzzzzz). 

Mogen we ons hart niet meer luchten? Natuurlijk wel! Dat doet verdomme deugd en het moet kunnen. En onze gevoelens mogen er zijn, beter nog, moeten er zijn. Want laten we eerlijk zijn; life isn't always easy. 
We laten wel stoom af, maar pakken het probleem dat aan de basis van ons gezaag ligt vaak niet aan (stelt Maarten van Steenkiste in De Morgen). Aan de slag dus. 

Ik ga de mosterd graag halen bij de AA ... 

'give me grace to accept  the things that cannot be changed, courage to change the things which should be changed, and the wisdom to distinguish the one from the other.' 

We hebben ook veel redenen om te klagen, we willen immers dat alles perfect loopt. We stellen hoge verwachtingen aan het leven, aan onze partners, aan ons werk en aan onszelf. Daar kunnen de Boeddhisten een voorbeeld voor ons zijn. Minder verwachtingen stellen en meer in het hier en nu leven zorgt voor meer genot en minder teleurstelling (en dus ook minder gezaag). We worden gelukkiger van minder gezaag. Het leven is aan de positivo's 

5 Simpele tips 'to become a positivo' 

(succes gegarandeerd)

1. Omring je met positieve mensen (jep laat de energievreters los...)

2. Stel jezelf en anderen oplossingsgerichte vragen: Wat kunnen we eraan doen? Hoe gaan we dit oplossen? Wat zou kunnen helpen?

3. Wees dankbaar om wat er wel is. Stel jezelf de vraag, hebben we het echt zo slecht?

Mijn persoonlijke truc? Het 'dankbaarheidsspel'. Ook mijn zoon is grote fan van het 'blijspelletje' (de eigengemaakte kinderversie). Hoe het gaat? Eindig de dag met opnoemen van de zaken die je die dag blij gemaakt hebben.

Een voorbeeld uit het leven gegrepen? Ik ben dankbaar omdat ik deze morgen zalig gelopen heb in het park, ik ben dankbaar omdat de zon scheen en de vogels floten, ik ben dankbaar dat ik daar was met een goede vriendin, ik ben dankbaar voor de babbel die we hadden. Ik ben dankbaar voor het heerlijke bad daarna, voor de geur van Rituals Body Lotion, voor het inspirerende boek dat me vergezelde, voor de propere keuken (resultaat van een uurtje werk), dankbaar voor een leuke thé-date met een leuke vriendin, de gezellige bar die de ontdekking van de dag was en ik ben dankbaar voor de date met mijn lief vanavond... Ja er zijn slechtere dagen ;) toch lukt het elke dag om voor elke vinger iets op te noemen waarvoor ik dankbaar ben.

Een leuk, gelijkaardig initiatief is 365 days grateful (en met de titel van mijn blog in het achterhoofd is dit dus echt iets voor mij). Wie doet mee? Elke dag, 40 dagen lang (vanaf vandaag!) een foto van iets moois, iets leuks, iets fijn,  iets om dankbaar voor te zijn.

4. Accept the things you cannot change...

5. Als je gevoelig bent aan negatieve prikkels, probeer die dan te vermijden (ik kijk bijvoorbeeld minder naar het nieuws en weiger om de verslaggeving over die zotten van IS te volgen, het maakt me ziek en klagerig - and I cannot change it). 

En nog één extra in de aanbieding (tromgeroffel): verwacht wat minder (vooral van anderen)... (expectation is the root of all heartache zei Shakespeare ooit, die man was slim!) 

Oh ja, 40 dagen minder klagen is ook goed... Rome werd ook niet in één dag gebouwd weet je wel ;) Dat geeft mij ook het excuus om me (heel af en toe) te laten gaan... 

Mag het ook grijs zijn?

Als je deze dagen iets wil lezen kan je de polariserende berichtgeving over 'onze' huidige Belgische situatie niet omzeilen. Je kan je er niet voor afsluiten en als je vandaag iets wil schrijven is het moeilijk om de verhitte situatie naast je neer te leggen. 

Ik ben van nature geen schreeuwer, geen tafelspringer, geen staker en ik koester geen politieke ambities. Maar ik ben wel een bewuste burger en ik heb een mening en die deel ik graag.

Mijn mening, mijn visie is niet zwart of wit. Ik vind het allemaal heel verwarrend. Ik voel een beetje voor de ene en een beetje voor de andere. Niet omdat ik niet durf kiezen, wel omdat ik niet kan kiezen. Omdat zoveel mensen, visies, naar mijn mening 'te kort door de bocht' gaan. 

Niet zwart, niet wit (niet geel en niet rood in dit geval). In't kort, wat ik wel en niet begrijp: 

Ik begrijp niet dat een regering de werkingsmiddelen van het onderwijs zo durft terugschroeven. Nu al kampen (te) veel leerkrachten met burnouts en ons onderwijs is dringend aan herziening en verjonging toe. Talentgericht onderwijs, opleiden naar 21st century skills, het in voege brengen van het M-decreet, verjonging van het lerarenkorps, het aantrekkelijker maken van het beroep. Een berg uitdagingen en daar is geld voor nodig. 'Education is the most powerful weapon to change the world' zei Nelson Mandela ooit. Onze kinderen verdienen innovatief, talentgericht en uitdagend onderwijs. En daar hebben we middelen voor nodig.

Wat begrijp ik dan weer wel? Dat we langer zullen moeten werken. Dat sommige zaken duurder zullen worden, dat een indexsprong en lastenverlaging op arbeid nodig zijn om concurrentieel te zijn. Dat we niet blind kunnen zijn voor economische noden. 

Wat begrijp ik dan weer niet? Dat vakbonden havens sluiten en werkwilligen toegang ontzeggen tot hun werk. De manier van 'protesteren', van actie voeren, van NEE zeggen die kunnen er bij een welopgevoed meisje moeilijk in. Ook de ongenuanceerde berichtgeving (van beide kanten!), het spierballengerol en de stoere macho-taal storen me mateloos. 

Het gaat om machtsvertoon, om wie het langst en hardst roept. Terwijl het zou moeten gaan over oplossingen. De best mogelijke oplossingen voor zoveel mogelijk mensen.

Kan het niet anders? Ik vraag me af waarom hard tegen hard de enige optie lijkt en waarom gesprekken niet 'normaal' gevoerd kunnen worden. Van mens tot mens, met aandacht voor beweegredenen en noden van elkeen. Wat mildheid en respect (van en voor beide kampen) lijkt me een mooie wens deze periode. Ik wens het ons landje toe. Noem het cheesy en naïef, dromen mag. 

Ontzenuwen doe je zo

Net op de valreep, voor de start van de boekenbeurs rolt de tweede druk van de pers. Tweede druk van 'Presenteren met impact' geschreven door de creatieve duizendpoot Geert Van den Eijnden en door mezelf. 

Wat vinden jullie in het boek? 10 tips om doodsaaie presentaties de wereld uit te helpen! Onze oproep: lees het boek en help 'death by powerpoint' de wereld uit. 

Naast de 10 tips, een digitale speeltuin, vol Powerpoint challengers. Indrukwekkende tools om mee te spelen en je publiek wakker te houden. 

Een tip van de sluier oplichten, of een tip prijsgeven? Hier gaan we... 

Ontzenuwen doe je zo:

“Release the stress.

You were never in control anyway.”

(Steve Maraboli) 

Spreekangst, iedereen heeft er last van. Uit onderzoek met 2.500 geïnterviewden blijkt dat presenteren het ergste is wat hen kan overkomen. Erger dan een aangeschoten bal tegen je oor bij min 6 °C? Veel mensen vergeten bijvoorbeeld niet snel hun eerste presentatie.

Knoop dit in je oren. Zolang de spanning beheersbaar blijft, is er niets aan de hand. Integen- deel, spanning werkt positief. Het geeft je een gezonde blos, meer zuurstof en het verhoogt je focus. Pep jezelf op en vloek maar eens: ‘Mij gaan ze hier niet hebben.’ 

‘Denk niet aan het badpak van Borat’

Laat je zenuwen toe. Vaak vergroten we dingen in een poging ze te negeren of te verdrin- gen. We maken ons zorgen om het feit dat we angst hebben en zo wordt die angst alleen maar groter EN GROTER.
Doe even volgende oefening: ‘Denk de volgende 3 minuten niet aan het badpak van Borat’. 
Hoeveel keer heb je de afgelopen 3 minuten toch dit badpak voor je ogen zien verschijnen? Jij, meerwaardezoeker, jij.
De negatieve gedachten en gevoelens die je wil vermijden, blijven misschien even weg, maar komen daarna groter dan ooit terug. Hoe meer je ze verdringt, hoe meer ruimte en energie die gedachten vragen. Staak dus het gevecht met je spreekangst. Omarm je zenuwen en zie ze als een bondgenoot.

Accepteer je zenuwen

Speel Sherlock en ga op onderzoek in lijf en hoofd. Wat voel je precies? Wat gebeurt er met je hart, met je ademhaling, met je benen, hoe voelt je keel? Voel het, zonder er boos om te worden. Het zijn namelijk allemaal normale verschijnselen die erbij horen. Ook de ervaren spreker of muzikant ervaart ze nog.

Bestudeer je eigen gedachten. Welke overtuigingen en angsten maken dat je hart sneller slaat? Welke doemscenario’s tracht je te verdringen? ‘Het publiek zal opstaan en de zaak verlaten tijdens mijn presentatie’ of ‘Ik zal een black-out krijgen en zwetend het spreek- gedeelte verlaten’ of ‘ Ik zal met mijn Louboutinschoenen (in Kaat’s dreams) van de trap vallen’, ... .

Praat over deze belemmerende gedachten, dat werkt bevrijdend. Door je angsten van dichtbij te bekijken en te onderzoeken lossen ze vaak (gedeeltelijk) op. Bedenk dat deze angsten ver van de werkelijkheid staan. Vervang ze door helpende gedachten. Spin ze naar het positieve voordeel: “Ik ga hier keihard mijn best doen. Een leuke presentatie geven én er - verdorie - van genieten.” 

Veel succes ermee en niet vergeten! GENIET ERVAN!! (ook van op je bek gaan!)
Meer weten? Bestel ons boek: 'presenteren met impact' door Geert Van den Eijnden en Kaat Jansen uitgegeven bij ACCO!