Er was eens een oude Cherokee-indiaan die aan zijn kleinzoon een verhaal vertelt over de innerlijke strijd die bij veel mensen van binnen gaande is.
Hij zegt: “Mijn zoon, deze strijd is eigenlijk een strijd tussen 2 wolven die binnen in ons allemaal huizen. De ene wolf is slecht, kwaad, jaloers, afgunstig, bezorgd en heeft spijt. Hij is hebzuchtig, arrogant en heeft zelfmedelijden. Ook is hij wrevelig, heeft valse trots, voelt zich superieur en inferieur tegelijk, liegt en heeft een heel groot ego.
De andere wolf is goedaardig en welwillend. Hij straalt vrede, liefde, hoop, nederigheid en zachtaardigheid uit. En hij is ook vriendelijk, behulpzaam, empatisch, genereus, rechtvaardig, eerlijk en toont compassie.”
De kleinzoon van de Cherokee indiaan zat een minuutje voor zich uit in het vuur te staren en na te denken over de woorden van zijn wijze opa.
Dan kijkt hij zijn opa aan en zegt: “En wie wint er opa?”
Waarop de oude indiaan het wijze antwoord geeft: “Degene die jij voedt, jongen!”
Aristoles zei het ook al: 'alles dat je aandacht geeft, groeit'
Ik geloof in onze kracht om de juiste wolf te voeden en de mogelijkheden die daaruit voortkomen. De juiste wolf voeden zorgt voor een groter individueel welzijn, maar ook een 'zachtere en betere' maatschappij. Zo hebben heel wat onderzoeken aangetoond dat wanneer we onze aandacht dagelijks richten op datgene waar we dankbaar voor zijn, we onze levenskwaliteit sterk verhogen. Ons welzijn verhoogt door de zachtaardige wolf te voeden. We worden gelukkiger van geven dan van krijgen... Liefhebben, verbinden en knuffelen maakt hormonen vrij die ons welbevinden positief beïnvloeden. Het loont dus de moeite om te investeren in onze zachtaardige wolf. We kunnen ons richten op het mooie in ons leven, de ander en onszelf, we kunnen negatieve gedachten herkennen en ombuigen (zie coach jan voor tips om dit waar te maken).
Hoewel ik iedereen aanraad zijn zachte wolf te voeden, maakt onze maatschappij het ons niet gemakkelijk. De pers en politici hebben vaak meer aandacht voor angst, dreiging, en verlies. Rondom ons krijgt deze boze wolf vaak veel aandacht. Journaals en websites vol dramatische verhalen, waarbij de mens zich vaak niet van zijn mooiste kant laat zien. Verharding, verwijten en elkaar de schuld geven, verhalen over grenzen en niet willen delen (denk aan ons immigratiedebat en de vluchtelingen die bij ons aankloppen). Oordelen over boerkini's en welke bedreiging erachter schuil zou kunnen gaan. En de vaak ongenuanceerde reacties van mensen die (er al dan niet voor kiezen) hun slechte, boze, gefrustreerde wolf (te) voeden. Soms zouden we vergeten hoe schoon de mens kan zijn. We zien vooral het slechte van 'de mens' en dat maakt het soms moeilijk om te blijven geloven in ons (prachtige woorden die Axelle Red uitsprak tijdens het concert op de Vredesfeesten in Sint-Niklaas).
Er is te weinig aandacht voor dankbaarheid, schoonheid, het plezier van geven en delen, mooie verhalen en zachtaardige wolven. Natuurlijk moet het verhaal van Jordy een plaats krijgen in onze media en moeten we nadenken over wat we kunnen doen om dit te vermijden in de toekomst, maar kunnen we ook eens aandacht hebben voor hulpverleners die dagelijks mooie dingen doen? Over vluchtelingen die hier werk vinden. Over leraressen die jongeren op het juiste pad brengen. Over mobile schools die straatkinderen kansen geven. Over bedrijven die medewerkers goed verzorgen. Over mensen die zich dagelijks met succes inzetten voor de revalidatie van anderen. Momenten waar mensen samen groeien en bloeien.
Ik wil meer echte verhalen waarin schoonheid en verdriet met elkaar vervlochten zijn. Waar de 2 wolven (die inherent zijn aan elk leven) hun plaats krijgen. Waarin we ontroerd kunnen worden door de schoonheid van die zachtaardige wolf en ook de hardheid van de andere. Maar waarin net iets vaker hoop doorschemert dan wanhoop.
Zelf probeer ik me ondertussen wat af te schermen van reacties op sociale media (lukt niet altijd) om mijn boze wolf niet teveel te voeden. Het heeft een heel erg groot effect op mijn leven en gevoel. Dus om mijn geloof in ons te behouden probeer ik aandacht te hebben voor de mooie dingen die ik rond me zie. Hoopvolle daden, warme momenten, inspirerende mensen, een glimlach en een traan, verbinding met de ander. (check dit filmpje, makes me happy!!!)
Daarom geniet ik zo van tv programma's als radio gaga ... Meer van dat verdorie! En dan sluit ik mijn betoog graag af met het voornemen om op deze blog (de titel leent zich er perfect toe '365daysgrateful') wat meer aandacht te schenken aan de goede, zachtaardige wolf. En ook een oproep. Bezorg me mooie verhalen die ik hier kan delen. Ik wil mooie, hoopvolle, en echte verhalen lezen. Niet langer de wereld van Kaat, maar succesverhalen over mensen die groeien en openbloeien. Over mensen die zich inzetten voor kansengroepen en resultaten boeken. We zouden kunnen vergeten hoe schoon de mens kan zijn. En wees heerlijk hoffelijk!
